Obserwator Toruński

Niesiony karnawałowym szałem pląsa ta pani
egzotycznie. I nijak zatrzymać jej nie można!
- Ona tańczy nie tylko dla mnie.

Mam nadzieję, że niepotrzebni sobie poszli i teraz
już można. A tak w ogóle ta ona tak tylko, dla zmyły.

Dzisiejsze story nazywa się: Coza G_rzyby?!
Jakby co to wszystko jest w porządku z tą
pisownią. Tak ma być! Kaganow to napisał. Ileo
wyraźnie zaszalał (i ja razem z nim!) co potwierdzone
zostało wieloma słowami.

A tak przy okazji: czy powinienem się wstydzić tego,
że zrobiłem tłumaczenie z rosyjskiego? Czy patriotycznie
jest tak postępować, gdy Putler Ukrainę, gdy już wiadomo,
że braci Rosjan nigdy nie było? Mimo wielu wspaniałych
prywatnie znanych odstępstw.

Miotany takimi watpliwami mimo wszystko odważam się.
...bo warto. Na swoje usprawiedliwienie mam fakt, że ten
akurat pisarz do odstępców od reguły należy. A jego uwagi
na temat państwa? No cóż - zapraszam do myślenia.

PS. Jeśli ktoś chce znaleźć więcej tłumaczeń z twórczości
L.K. wystarczy wpisać do wewnętrznej wyszukiwarki na tej
witrynie hasło "Kaganow". - I już można czytać!

* * *

Coza G_rzyby?!

To się zdarza. Życie idzie gładko i równo: dzień – noc, sobota – poniedziałek, jakiś tam plan, grafik.
Życie toczy się do przodu niczym samochód po szosie. Nic tylko patrzeć na boki jak słupki
kilometrowe migają. A ile by się nie przejechało kilometrów – sto czy dwieście – wszystko mijane
jest gładko i jednakowo. Ty sobie jedziesz, a obok inni także. Migają podobne do siebie wioseczki.
W jednej babina na poboczu sprzedaje kartofle na wiadra, a w drugiej (zupełnie taka sama) też z tymi
wiadrami i kartoflami na poboczu stoi. I wiadra nawet mają w tym samym kolorze. Przy tej prędkości
szczegółów nie dostrzeżesz.

A potem szosa się kończy, trzeba gdzieś tam skręcić no i zaczynają się przygody na każdym metrze,
a ty potwierdzasz spotkanie z każdą waląc na wybojach głową o sufit. Dlatego też jakby mnie spytać
co robiłem przez ostatni rok, to niczego szczególnego nie mogę powiedzieć. A o czym tu gadać? No,
jakoś się żyło. Plan tam jakiś był, grafik istniał no i ten Internet, niech go szlag trafi. A przyjdzie sobota,
to w barze siedziało się, piwo piło.

A potem zrobiło się już tylko gorzej: wszystkie terminy dawno minęły, klienci karami grożą, a tu
niedoróbek pełno. I nawet piwa człowiekowi się nie chce. I w końcu projekt oddany. A następnego
dnia zaczęły się takie dziać historie, że... . No takie, że do dzisiaj nie mogę uwierzyć w to, czy ze mną
w roli głównej to się wyprawia czy też dotyczy kogoś zupełnie innego. Wydaje mi się, że od tej pory
kiedy zboczyłem z szosy minęła już wieczność, o wiele dłuższa niż ten cały miniony rok. A faktycznie
to minęła zaledwie doba.

Ale w ciągu tych 24 godzin to mnie tak nosiło a po kątach rzucało, że teraz siedzę sobie na
komisariacie policji, w jakiejś tam wsi i nawet nie wiem za co. Jedyne co sprawia mi przyjemność to
fakt, że palmtopa mi nie zabrali. I nawet nie obszukiwali. Menty tylko się zapytały czy mam komórkę.
No to im odpowiedziałem, że nie. W końcu palmtop to nie komórka, no nie? Komórka to przecież jest
takie drobne coś z malutkimi klawiszami - a u mnie zdrowy palmop i porządny smartfon w jednym,
który spokojnie może robić za komputer.

Podszedłem więc do zakratowanego okienka i położyłem palmtopa bliżej światła, tak aby go zobaczyły
sputniki GPS i już po minucie kosmos mnie poinformował gdzie się dokładnie znajduję. Mapy tego
zakazanego miejsca miałem już wgrane przed wyjazdem ze wszystkimi szczegółami. Czerwona strzałka
na ekranie precyzyjnie wskazywała na wieś o nazwie Łukarino czy też Łukoszyno. Nie wpatrywałem
się w nazwę bo strzałka kręciła bączka w jednym miejscu, tak jakbym w kółko chodził po celi. Do
rzeki Niedźwiedziej, było stąd jakieś dwadzieścia kilometrów z kawałkiem. To by się zgadzało, bo
menty wiozły mnie coś około pół godziny przez jakieś grzbiety i urwiska. Za to Internet w tym
Łukoszyno był! Z mściwą satysfakcją przesłałem na mojego bloga krótką informację o tym gdzie się
znajduję i co się ze mną dzieje. A potem zacząłem czytać pocztę.

Jeszcze nigdy nie miałem tylu komentarzy! Potok nowości się nie kończył. Wydawało się, że smartfon
aż skrzypi w ręce swoimi wątłymi siłami wyciskając z otaczającej przestrzeni żałosne skrawki
Internetu nie wiadomo jakim wiatrem przygnane do tej pozamobilnej komórkowo głuszy. Pisali głównie
nieznajomi i to głownie w stylu, "Ty fotożabo" , "Kłamiesz bałwanie" czy też "A zdjęcia to masz do
dupy". Przykro było to czytać. No kurcze, nie potrafię - no nie umiem - korzystać z tego waszego
fotoszopa! A kto nie wierzy niech idzie do diabła.

Przez moment mi się wydawało, że na korytarzu coś szeleści i szybko schowałem smartfona pod
materac. Dźwięk się jednak nie powtórzył. Nigdy, ale to nigdy nie było na moim blogu tylu hejterów.
Skąd oni się wszyscy wzięli? Potem otworzyłem parę maili od dziennikarzy i wszystko się wyjaśniło.
Potwierdzili – już teraz oficjalnie – wczorajsze Lądowanie i wiadomość ta w mgnieniu oka
przeskoczyła do Internetu. Żądni nowości dziennikarze dokopali się do mojego bloga ze zdjęciami
i jego adres puścili w obieg. No i tym sposobem ta internetowa tłuszcza zaległa u mnie ze swoimi
kretyńskimi komętami.

Polazłem do Internetu, aby w ogóle zorientować się co mówią o Lądowaniu. I ryjąc w stercie
cyberśmieci natknąłem się na długi artykuł, jakiegoś tam profesora i nawet nie wiedząc jakim
sposobem pogrążyłem się w czytaniu. A wszystko przez – niech to licho porwie - że się
z profesorem całkowicie zgadzałem!

* * *

"Od najdawniejszych czasów – marząc o kontakcie z pozaziemskimi cywilizacjami – obawialiśmy się,
że Oni okażą się silniejsi, bardziej źli i amoralni niż my. Obawialiśmy się ich monstrualnego wzrostu,
przepotężnych muskułów, obrzydliwych – dla ludzkiego oka - konturów zewnętrznych czy ich
prawdziwie ultranowoczesnej broni. Obawialiśmy się, że ich możliwości parapsychologiczne
i magiczne pozwolą im przenikać do naszych myśli, podporządkowując naszą wolę ich rozkazom.
Jednakże – nie wiadomo dlaczego, - co do jednego to nie było obawy, że oni będą mądrzejsi od nas.
Naprawdę nie wiadomo dlaczego, ale byliśmy absolutnie przekonani, że ludzki intelekt to nie sam
szczyt rozwoju, którego żadną miarą przekroczyć się nie da.

To co się dzisiaj stało na rzece Niedźwiedziej pokazało, że pozaplanetarny rozum o całą skalę
przewyższa mózg dowolnego ludzkiego geniusza. Nasza nauka nie dysponuje jeszcze danymi na
temat tego, co należy odpowiedzieć na pytanie: W jaki sposób Oni osiągnęli taką Moc umysłu.
Nie wiemy czy ich system nerwowy rozwijał się w drodze ewolucji biologicznej czy też
w wyniku sprzężenia z techniką cyfrową. W naszym przypadku nie miało to zresztą
żadnego znaczenia.

O technicznej mocy Przybyszy świadczy już chociażby tylko sam fakt, że byli w stanie zbudować
odpowiednią aparaturę latającą i to, że w ogóle do nas trafili. A to oznaczało, że ich rozum na pewno
nie jest słabszy od naszego. Z drugiej strony żadne to tam wielkie zwycięstwo nad nami, bo przecież
i u nas kosmonautyka się rozwija. Można się więc spodziewać, że chociaż w dalekiej przyszłości,
to i my będziemy umieli odbywać takie dalekie podróże.

O ich przewagach intelektualnych świadczy jednak coś innego. Póki co nie mamy jeszcze możliwości,
aby ocenić to co przekracza granice naszego poznania. O braku możliwości przeprowadzenia badań
czy chociażby nawiązania kontaktu nawet się nie wspomina. W naszym przypadku możemy
o wszystkim tylko pośrednio wnioskować. Niemniej jednak – nawet wnioskując pośrednio – nie
możemy odrzucić faktów widocznych gołym okiem:

Przybysz ma fenomenalną pamięć. Pamięta zawsze i wszystko. Każde nasze słowo, intonację,
drobną zmianę w mimice. I w ogóle to wszystko drobne co zwykle nam ludziom umyka. A
wszystko to Przybysz rejestruje nie jak kamera wideo, ale poddaje szczegółowej analizie
w czasie rzeczywistym przyswajając to sobie natychmiast. Jest zupełnie niewykluczone,
że Przybysz – podobnie jak psycholog – jest w stanie odczytać prawdziwe dążenia i myśli skryte
w wypowiadanych frazach, ma możliwość dotarcia do ukrytych myśli odsłaniając prawdziwe
ich powiązania i korzenie.
Przybysz nie potrzebuje snu. Jego mózg (lub to coś co jest odpowiednikiem) pracuje
dwadzieścia cztery godziny na dobę. Ten fakt sam w sobie nie stanowi o jakiejś tam
nadzwyczajnej przewadze, mówi nam tylko o tym, że jest bardziej doskonały niż mózg ludzki.
Przybysz może rozwiązywać różne zadania równocześnie. No, na przykład może prowadzić
jednoczesną rozmowę z dowolną liczbą rozmówców. Uczestnicy kontaktu potwierdzili, że
Przybysz kontaktował się jednocześnie z czterema osobami i sprawność z jaką to robił
wskazywała, że liczba ta mogłaby wzrosnąć znacząco, na przykład do osób kilkudziesięciu, żeby
już nie powiedzieć kilkudziesięciu tysięcy czy nawet paru milionów... . Przypominam, że chodzi
o możliwość jednoczesnego kontaktowania się.
W czasie rozmowy okazało się, że wszystkie przerwy w rozmowie powodowali ludzie:
Przybysz reagował od razu, nie potrzebując czasu na przemyślenie odpowiedzi. Oznacza to nic
innego jak szybkość myśli znacznie przewyższającą nasze ludzkie możliwości.

Nawet na podstawie tak skąpych oznak, można dojść do wniosku, że zetknęliśmy się z rozumem,
który jest wielokrotnie silniejszy od ludzkiego. Logicznym jest więc założyć, że dla Przybysza jesteśmy
czymś w rodzaju stada istot żywych, których reakcje – strach, gniew, głód, ciekawość – są proste
i przewidywalne do kontrolowania. Można się więc zastanowić nad tym, czy Przybysz czasami nie
odczuwa w stosunku do nas lekceważenia. Patrząc na nas można się spodziewać, że tak jak my w
stosunku do istot niższych będzie starał się do nas przymilać i zachwycać się urodą. Jednakże –
musimy sobie zadać pytanie – czy Przybysz zadowolony z jakości kontaktu i szybkości informacyjnej
nie zechce czasem rozszerzyć ten żywy kontakt jakimś tam dostępnym sobie sposobem? Czy nie
zacznie czasami kierować ludzkim stadem w celu realizacji własnych interesów? A w ogóle to myśląc
o ludziach czym on może być zainteresowany? Jaki będzie w stosunku do nas? Jak wykorzysta swoje
intelektualne przewagi? Na razie tego jeszcze nie znamy, ale jestem przekonany, że w najbliższym
czasie się o tym dowiemy.

W takich wypadkach ludzkość zwykła była podsumowywać tak patetyczne akapity słowami w stylu:
"Teraz wszystko zależy od nas". Niemniej jednak, - jak by to nie dźwięczało obraźliwie – nic, ale tak
naprawdę to nic nie zależy od nas. Nie mamy żadnej możliwości wpływania na Przybysza, czy
chociażby przewidywania jego postępowania.

Jednak zupełnie łatwo jest przepowiedzieć jak zachowa się nasze społeczeństwo. Minie parę dni i słuch
o kontakcie rozprzestrzeni się, chociaż faktycznie na początku będzie informacja o nim traktowana
jako legenda miejska. Niemniej jednak wojenne struktury musiały odnotować lądowanie. Logicznym
jest więc założyć, że organy spraw wewnętrznych nie doczekawszy się rozwoju szumu
dziennikarskiego, same podejmą aktywne kroki w celu wzięcia sytuacji pod swoją kontrolę
jednocześnie informując o wszystkim kierownictwo.

Czym prędzej więc uczestnicy kontaktu zostaną w trybie działań operacyjnych zatrzymani. I tak
miejscowa policja po otrzymaniu telefonu z centrali przeprowadzi aresztowania i dokona pierwszych
przesłuchań. Ponieważ wątpliwe jest aby miejscowi policjanci byli na bieżąco co do szczegółów,
zadziałają według instrukcji: odmówią podania przyczyny zatrzymania, chociaż parę przesłuchań
przeprowadzą już chociażby tylko po to by mieli się czym wykazać przed naczalstwem. No i po tym
wszystkim dostarczą zatrzymanych do stolicy tak szybko, jak tylko ważna okaże się cała sytuacja.

Od tego momentu zaczyna się konfrontacja pomiędzy prywatnymi środkami masowego przekazu a
strukturami państwowymi, które chciałyby dostępnymi sobie środkami monopolizować temat,
zabezpieczając się przed wypływem informacji najskuteczniej jak to tylko będzie możliwe. Niestety,
przeciek okazał się wyjątkowo obszerny, ponieważ jeden z uczestników Kontaktu – po jego
zakończeniu – opublikował na swoim blogu piękną mapę GPS prosto ze smartfona z dokładnymi
danymi geograficznymi miejsca lądowania: 57,196991 stopnia szerokości północnej, oraz 37,383820
długości wschodniej przy 112 metrach nad poziomem morza. Można nie mieć żadnej wątpliwości, że
ten punkt z rozkazu sztabu generalnego jest doskonale znany miejscowym siłom wojskowym.

Co będzie dalej? Jeśli Przybysze wybiorą taktykę milczenia, to wskutek braku oficjalnego źródła
informacji nasza machina medialna niewątpliwie zacznie wytwarzać nieskończone się potoki bzdurnych
domysłów i publicznych oświadczeń wydawanych przez absolutnie niekompetentnych ludzi. Tą
informacyjną pustkę Przybysze mogą efektywnie wykorzystać w swoich celach. Całkowicie jest więc
możliwe, że potajemnie będą dyktować swoją wolę wykorzystując do tego ogólne mechanizmy, co
okaże się dla nich wygodniejsze niż bezpośrednie i otwarte kontakty z powolnymi i bojaźliwymi
strukturami państwowymi."

* * *

Powyższy tekst podpisał dr Ernest Picol, profesor psychologii i politologii, wykładowca na Sorbonie,
Rosjanin pochodzenia francuskiego, mieszkający obecnie w Rosji.

Teraz już rozumiałem nieco więcej. Doczytując artykuł do końca usłyszałem równomierny tupot
podkutych buciorów. Wyłączając palmtopa szybko wrzuciłem go do kieszeni kurtki. Klucz głucho
uderzył w metalowe drzwi i zgrzytnął przy obrocie. Konwojenci w ciągu nocy się zmienili, a ci tutaj
jeszcze bardziej przypominali wsiowych stróżów prawa.

Do wyjścia, na przesłuchanie, ze wszystkimi rzeczami. - sucho objaśnił jeden z nich.

Podniosłem się i niespiesznie zasznurowałem adidasy, wziąłem kurtkę, narzuciłem ją na plecy
i ruszyłem do drzwi.

Śledczy był ten sam. Nie pamiętałem jego nazwiska, ale w palmtopie – tak na wszelki wypadek - gdzieś
tam je sobie zapisałem. Konwojenci zasalutowali i wyszli. Usiadłem na krześle stojącym naprzeciw
biurka, w samym centrum tego dosyć obskurnego pokoju. Nie rozglądałem się, bo nie było na czym
oka zawiesić. Śledczy otworzył leżącą przed nim teczkę i pracowicie powiódł długopisem po
zapisanych linijkach.

Imię, nazwisko, rok urodzenia?
Takie same jak wczoraj, - sucho odpowiedziałem.
Powtarzam: imię, nazwisko i rok urodzenia?
Powtarzam, proszę przepisać z wczorajszego protokołu.

Śledczy odłożył długopis i sprężystym krokiem wychodząc zza biurka podszedł do mnie. Zrozumiałem,
że nieco przegiąłem i że za chwilę zacznie mnie bić. Na cofnięcie się jednak było już za późno.
Zatrzymał się przed mną; krzepki i żylasty. Tak na oko śledczy był niewielkiego wzrostu, zapewne
przewyższałem go pół głowy. Zaczął się bujać przestępując z nogi na nogę. Złożył ręce na piersi jakby
przyjmując bojową postawę i zaczął w zamyśleniu chrzęścić ściskając dłonie. Na palcach prawej ręki
miał wytatuowane: "d.i.m.a."

A ty kurwa co nie wiesz gdzie się znajdujesz? Co, nerki cię swędzą?

Normalnie to na pewno bym się zląkł, tak jak przeraziłem się wczoraj. Jednakże teraz miałem przed
oczami pismo profesora Picola, dlatego też podniosłem się powoli z krzesła i śmiało mu się
przyjrzałem.

Zostaw! - powiedziałem przekonywająco, zadziwiając nawet samego siebie. - Czy ty sobie w
ogóle wyobrażasz z kim masz do czynienia? A co tobie kazali? Miałeś tylko z byle powodu
zatrzymać mnie razem z przyjaciółmi aż do przyjazdu naczalstwa z Moskwy! I zabezpieczyć
warunki. A jeśli oni dowiedzą się, że na mnie krzyczałeś, że byłem bez jedzenia, jeśli ośmielisz się
mnie uderzyć – pójdziesz pod sąd. A na dodatek jeśli Przybysze się dowiedzą, że mnie aresztowali
to w tą menelską budę pieprzną jakimś promieniem atomowym. Zrozumiałeś?!

Patrząc na jego okrągłe ze zdumienia oczy zorientowałem się, że niczego nie wiedział o Przybyszach.
Ostatecznie jednak prawidłowo przewidziałem: moje słowa zrobiły na nim niebywałe wrażenie. Stropił
się, schował te swoje pięści, wrócił za biurko i milczał przez jakiś czas. W gabinecie była jakaś
piekielna cisza, taka jaka zdarza się tylko w naprawdę zagubionych wsiach. Tylko daleko gdzieś tam za
horyzontem turkotał śmigłowiec.

No co, no co? Ja przecież dla protokołu... przecież – burknął. - A ty odmawiasz odpowiedzi... .
A co tam odmawiam: proszę pytać.
W jakim charakterze pracujecie?
Inżynier od stawiania pytań.
Co? Inżynier od stawiania pytań? - Powtórzył śledczy i jego brwi z niedowierzaniem
podskoczyły do góry. - W teatrze pracujecie?

Nie zdążyłem odpowiedzieć – klekotanie śmigłowca gwałtownie przybliżyło się i włamało razem z
wiatrem do zakratowanego okienka. Huk był tak głośny, że nawet gdybym zaczął krzyczeć to i tak
własnego głosu nie usłyszałbym. W chwilę potem hałas umilkł i do gabinetu weszło dwóch
umundurowanych.

Ruchem palca śledczy Dima został poproszony o wyjście. Podeszli do mnie.

Roman? - zaczął pierwszy. - Nie będę ci bajek opowiadał i od razu przejdę do rzeczy. Zaczął
rzeczowo wyliczać na palcach. - Jestem ze stolicy i przyjechałem po ciebie. To my wczoraj
poprosiliśmy miejscowych abyś u nich przenocował. Wybacz, nie było innego wyjścia, bo o mało
co... . W żadnym wypadku nie jesteś aresztowany, po prostu jesteś jednym z najważniejszych
świadków Kontaktu. Od tego czy zgodzisz się współpracować być może zależy los naszego kraju.
- Pomilczał chwilę. - Pamiętasz? Nasz kraj jako pierwszy wypuścił sputnika. Od nas pierwszy
człowiek poleciał w kosmos. To nasi ludzie jako pierwsi wyszli w otwartą przestrzeń kosmiczną. I
teraz nasz kraj jako pierwszy nawiązuje kontakt z Umysłem Pozaziemskim. To jest ważne.
Dlatego prosimy ciebie, abyś poleciał z nami... .
Jak zrozumiałem to niespecjalnie mam wybór?

Wymijająco pokiwał głową.

Pamiętaj, nie jesteś aresztowany, ale czeka na nas poważna robota. Twoi przyjaciele już zgodzili
się nam pomóc.
A czy mogę ich zobaczyć?
Oczywiście, siedzą już w helikopterze. O jedno tylko proszę: abyś z nimi się nie kontaktował.
Nasi psychologowie chcieliby porozmawiać z każdym z was na osobności, tak żeby wasze
oświadczenia były jak najbardziej osobiste i dokładne.
A mogę chociaż zadzwonić? - zapytałem się.

Prawdę powiedziawszy to nie miałem wcale potrzeby dzwonienia, ale powiedziałem to tak dla zasady.
On wyciągnął do mnie swoją komórkę i machnął ręką dając mi do zrozumienia, że można dzwonić
idąc.

Pomyślałem chwilę i zadzwoniłem do mamy informując ją, że u mnie wszystko w porządku, że tylko
zostajemy trochę dłużej na daczy. Mama już wiedziała o Przybyszu i była mocno zaniepokojona.
Pewnie Maruśka przeczytała jej moje wczorajsze maile. Uspokoiłem ją jak mogłem i szybko
zakończywszy rozmowę obiecałem jej, że już niedługo będę w Moskwie.

* * *

Do Moskwy trafiliśmy - czy nie - to tego już nie wiedziałem. Betonowe gmachy i park – ni to budynki
szpitalne ni to budowle wojskowe. Jednakże do parku nas wcale nie wypuszczali i w ogóle nie było
między nami kontaktu. Od razu rozprowadzili nas po różnych korytarzach, gdzie natychmiast odbyło
się przesłuchanie. A może to była tylko rozmowa? Tutaj moimi słuchaczami była trójka: grubas w
pagonach, brodacz w białym fartuchu i starsza kobieta także w białym fartuchu. Pytania zadawała
tylko ona. Ja odpowiadałem.

Przyjechaliśmy we czwórkę: dwóch moich przyjaciół, z którymi pracuję, Lidka – żona jednego z
nich i ja. Właśnie zakończyliśmy projekt i przyznaliśmy sobie luz. Wsiedliśmy do samochodu i
pojechaliśmy nad Rzekę Niedźwiedzią, na daczę. Wzięliśmy wędki i poszliśmy nad wodę.
Rozłożyliśmy wędki, nacięło się pomidorka, otworzyło się piwko. Lidka położyła się opalać. Na
niebie niczego nie widzieliśmy. Usłyszeliśmy w lesie hałas, ale nie zwróciliśmy na to uwagi.
Potem z lasu wypełzła skrzynka, taka długa, coś jak lodówka, ale nieco mniejsza.
Wypełzła czy wyszła? - szybko przerwała mi starsza.
Nie wiem, patrzyłem na spławik. Na ten szelesty się odwróciłem, patrzę a tam w krzakach
skrzynka. A tu ze niej głos: "No to i u nas jest pierwszy dzwonek. Dzień dobry!"

Zamilkłem zdając sobie sprawę z tego jak głupio się tego słucha.

Proszę kontynuować, słuchamy uważnie. Było dokładnie tak: "No to i u nas jest
pierwszy dzwonek. Dzień dobry!"?
Tak.
We wczorajszym protokole było: "Mamy pierwszy dzwonek" a teraz pan mówi "I u nas jest
pierwszy dzwonek".
No, coś tam było koło tego.
Panie Romanie! - kobieta podniosła palec. - To bardzo ważne proszę sobie przypomnieć.
A jaka to różnica? - zdziwiłem się.
To jest duża różnica. Po tym można poznać jakiej stacji radiowej i w jakim czasie słuchał.
A co, chodzi o radio? - z powątpiewaniem pokiwałem głowa.
On wybrał frazę, którą według niego przyjęto zaczynać rozmowę.

W zamyśleniu pogładziłem się po karku. A jeśli rzeczywiście... .

Głos był równy, bez akcentu? - kontynuowała.
Bez akcentu, normalny ludzki głos.

Tłuścioch w pagonach coś tam zapisał w notatniku.

No dobrze. A co było dalej? O czym pan pomyślał?
No cóż, pomyśleliśmy, że wieśniacy pewnie coś kombinują, wleźli do skrzynki i żeby czego tam
nie zwędzili.
No i jak mu odpowiedziano? Kto z was mu odpowiedział?

Znowu pogładziłem się po karku.

Trudno powiedzieć. Nie pamiętam. Ktoś z nas coś tam odpowiedział. Coś w rodzaju: "A ty kto?",
albo też "Kto tam?".
I coś było dalej?
Tak! Jurik powiedział, "A co to za brednie?". I tamten wypalił: "Pozwólcie, że przedstawię
naszego dzisiejszego gościa". I zamilkł. Znaczy się przedstawił.
A skąd szedł dźwięk?
Ze skrzynki.
Coś tam się otwierało, powstawały jakieś otwory?

Pokręciłem przecząco głową.

Proszę opisać tą skrzynkę. - poprosiła.
No, sądząc po kolorze to jakby była z kartonu. Bez napisów. Tyle, że nie kartonowa.
A skąd wiadomo, że nie kartonowa? Dotykał ją pan?
Nie. Wydaje mi się jednak, że to nie był karton.
Dlaczego?
Nie wiem.
A co za materiał?
Nie wiem?
Plastyk?

Milcząc pokiwałem głową. A tak faktycznie to skąd miałbym to wiedzieć? Nie dotykałem jej przecież.

W porządku panie Romanie, a potem co było dalej?
Dokładnie nie pamiętam. No... wywiązała się rozmowa. My już wiedzieliśmy, że to nie żarty, a
coś tam niepojętego. On odpowiadał bardzo szybko. Z początku mówił urywanymi frazami.
Zapytał nawet głosem Jurika: "A co to za brednie? A potem damskim głosem dodał:"Jak pana
przedstawić?". Podaliśmy swoje imiona i dalej już było lżej.
A jak szybko on mówił?
Słowa wypowiadał wolno, ale wyraźnie, ale odpowiadał momentalnie, nie namyślając się. Mówił
coraz bardziej pewnie i precyzyjnie... . Tak jakby między wypowiadanymi zdaniami zdążył
zapoznać się z dziesięcioma słownikami. Do każdego z nas zwracał się po imieniu i prowadził
jednocześnie kilka rozmów. Nie nadążałem za tym co mówił do pozostałych.
A po czym poznawaliście, że zwraca się konkretnie do któregoś z was?
Nie wiem... . - zmieszałem się. - Jakoś tak dawało się poznać, po imieniu się zwracał, intonacja
wskazywała... .

Grubas w pagonach coś tam znowu zapisał w notesie.

O co pytał? O czym opowiadał?
Powiedział, że jest kosmicznym przybyszem.
To on powiedział "kosmiczny przybysz", czy też wy go tak nazwaliście?
On. Ja – powiedział – jestem przybyszem kosmicznym. Przyleciałem z dalekiego kosmosu. A
potem pytał o różne głupoty.
O co dokładnie?
Mnie pytał ile mam lat, czy mam dzieci, w jakim zawodzie pracuję i czy jestem z pracy
zadowolony.
Powiedział skąd przyleciał?
Z dalekiego kosmosu. Więcej nic nie powiedział.
A powiedział co zamierza robić?
Nie. - pokręciłem przecząco głową. - On niczego nie opowiadał, on pytał. W jakimś momencie
zapytał, co jest warte oglądania w Moskwie. Myślę, jednak, że on na serio się tutaj nie wybierał.
A dlaczego? - zapytała kobieta.
No... . - zamyśliłem się. - Ta rozmowa była podobna do lekcji nauki języka, tak jak turystów się
uczy. Coś jak proszę opowiedzieć coś o zabytkach. Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, aby ta
skrzynka na serio mogła chodzić po muzeach... .
Jasne. A jakie jeszcze były pytania?
Na początku pytania były proste, a potem coraz trudniejsze. Wszystko trwało jakieś dziesięć
minut, nie więcej. Zapytał co to takiego sen. Jak to jest gdy śnią się sny i co się wtedy czuje. Czy
człowiek w ogóle może nie spać i co by z tego wynikło. Potem zapytał jaki jest sens gry w
snookera. Powiedziałem. A potem zapytał co to takiego poczucie humoru, ale nie mogłem mu na
to odpowiedzieć. Wtedy on zakończył ze mną rozmowę i zapytał pozostałych jak się objawia
poczucie humoru? No to próbowaliśmy mu objaśnić czymś w rodzaju, że to jest coś co się
niespodziewanie zdarza, absurdalna sytuacja, gdy śmieszna odpowiedź, w ogóle kiedy jest
śmiesznie. A on znowu: a co jest śmieszne? Bo jeśli z kogoś zażartowano, to znaczy, że oszukano
go, więc czy to jest śmieszne? Lidka wtedy powiedziała, że śmiesznie jest jak się komuś zrobi
łaskotki. A on powiedział: Dziękuję, wszystkiego dobrego. I zaczął przemieszczać się do lasu.
Powiedział "Wszystkiego dobrego" czy "Do widzenia"? A może "Żegnajcie"?

Pokiwałem przecząco głową.

Nic nie mówił na temat spotkania. I "żegnajcie" też nie wypowiedział. Do tej chwili już sprawnie
posługiwał się językiem.
Dobrze. Popełzł więc w las. Jak się przemieszczał?
Po prostu, tak jak skrzynka. Pełzał. Płynnie. Tak jakby skrzynkę na sznurze ciągnąć, tylko że
sznura nie było. No to my za nim. A on szybciej. My biegiem. I tym sposobem trafiliśmy na ten
czarny korpus. On w nim zniknął i wszystko!

Wtedy wyciągnąłem palmtopa i zacząłem fotografować ten stożek ze wszystkich stron, dopóki Jurik
nie powiedział, że tutaj może być promieniowanie. Wtedy poszliśmy sobie.

Jego - znaczy się tą skrzynkę - nikt nie domyślił się by sfotografować tak jak statek?
Nie, on nas jakoś od tego odwiódł. No, bo wiadomo, kiedy rozmówca bez żadnej przerwy z tobą
rozmawia to masz takie wrażenie, że odpowiadasz w zadanym tempie. Padło pytanie –
pomyślałeś – odpowiadasz – a tu w ciebie pac i jest następne pytanie. Pewnie, że trzeba było
zdjęcie zrobić, ale się nie domyśliłem. Nie myślałem, że tak szybko odejdzie.
A jak on wszedł do tego czarnego korpusu? Luk się jakiś otworzył czy co?
Nie zauważyliśmy tego. Może wślizgnął się jakoś. Tam jest wysoka trawa, on poruszał się szybko
i nieco się od niego oddaliliśmy.
Ostatnie pytanie: ile minęło czasu od gruchotu w lesie do pojawienia się skrzynki?

Zamyśliłem się.

Trudno powiedzieć, trochę więcej jak dziesięć minut. Gdzieś na pewno z trzynaście minut.

Kobieta w podziękowaniu kiwnęła głową. Brodacz we fartuchu podniósł palec jak w szkole i zapytał
skrzekliwym głosem:

Mam dwa pytania. Po pierwsze skąd wiadomo, że on był jeden?

Wzruszyłem ramionami.

Rozmawialiśmy ze skrzynką. Może to nie Przybysz i nie skafander a po prostu tylko przenośny
mikrofon z głośnikiem? Jednakże skrzynka mówiła o sobie "ja". I to w rodzaju męskim, coś niby
"ja przyleciałem".
Dziękuję. - Skinął brodacz. - I drugie pytanie: a skąd informacja, że on jest Przybyszem?

Otworzyłem usta, żeby znowu powtórzyć, że przecież on sam mi to powiedział, ale nieoczekiwanie dla
mnie grubas w pagonach odpowiedział za mnie:

Spodek przecież jest i do tej pory tam stoi. Sztuka nieziemska, to widać.

Kobieta machnęła ręką.

Panie Romanie, a teraz proszę się skupić: proszę przypomnieć sobie całą rozmowę i powiedzieć
nam: Przybysz zachowywał się przyjacielsko czy wrogo? Próbował coś narzucić czy tylko pytał?

Pokręciłem głową przecząco.

Niczego wrogiego nie mówił. Przyjaźni także nie obiecywał. Normalnie mówił. Po prostu
szczegółowo pytał. A pani – pyta mnie pani przyjaźnie? On tak samo. A przy okazji mam do pani
pytanie: minęła już cała doba i czy on w tym czasie z kimś oprócz nas się jeszcze kontaktował?

Kobieta pytająco zwróciła się w kierunku tłuściocha w pagonach, a ten bez zapału kiwnął twierdząco
głową.

Nie, ale spodek jest na swoim miejscu.

* * *

Pokoik gdzie mnie zakwaterowano przypominał hotelowy, chociaż był zamykany od zewnątrz na
zamek, w oknach – mimo iż piąte piętro - były kraty. Poza tym: węzeł sanitarny, szafa, stolik nocny
przykryty białym obrusikiem, a nawet mały telewizor. Włączyłem go od razu i zadziałał. Przeleciałem
się po kanałach ale wszędzie były tylko bloki reklamowe. Na którymś z kanałów darli ze sobą koty
dwaj politycy. I to dosłownie. Ciągnęli się za garnitury, które naprężały się na nich jak zbroje
średniowiecznych rycerzy. Drobna dziennikarka prowadząca spotkanie – popiskując - próbowała ich
bez skutku rozdzielić, a ci ubliżając sobie nawzajem walczyli dalej nie zwracając na nią uwagi.
Wyłączyłem telewizor i włączyłem palmtopa. Dziwne, ale i tutaj mnie nie przeszukiwali.

Komentarzy w moim blogu pojawiła się cała hałda, ale nawet nie zamierzałem ich czytać. Internet
działał tutaj jeszcze wolniej niż na Rzece Niedźwiedziej. Przeleciałem się po największych portalach z
nowościami, ale tam jak zwykle rządziły internetowe śmieci. W sądzie głośno rozwodziły się nasze
gwiazdy estradowe, upadały akcje jakiegoś tam "Finproma", w Egipcie przewrócił się tankowiec, w
Pitrze ograbili jakiegoś duchownego, a o przybyszach nic nie było. Wrzuciłem do Googla "przybysz" i
na szczęście trafiłem na następny artykuł prof. Picola.

* * *

"Idzie już druga doba kontaktu z obcą cywilizacją, ale niestety mało kto zdaje sobie sprawę z rozmiaru
niebezpieczeństwa wiszącego nad nami.

W naszym społeczeństwie decyzje podejmuje wierchuszka i na nieszczęście ten mechanizm silnie
zaniża niewysoki potencjał intelektualny ludzkości. Chcielibyśmy wierzyć, że społeczeństwo zwiększa
moc ludzkiego rozumu i że ten wysiłek jest wprost proporcjonalny do ilości członków tegoż
społeczeństwa. Niestety nie ma takiej zależności. Co więcej – zależność jest odwrotna. Jeśli
pojedynczy człowiek jest w stanie podjąć oryginalną decyzję, to społeczeństwo podejmie decyzję
kolektywną, czyli kompromisową. Taka decyzja będzie zawierać w sobie interesy i poglądy wszystkich
wpływowych stron. Dlatego też istotą decyzji kompromisowych często jest to, aby nie podejmować
żadnych działań lub odłożyć na później podjęcie decyzji.

Myli się ten kto twierdzi, że państwo działa podstępnie, rozumnie czy planowo próbując oszukać
swoich obywateli. Nie ma takich możliwości, aby kogoś oszukać czy przechytrzyć. Wystarczy
spojrzeć na historię ludzkości i stanie się jasnym, że intelekt dowolnego państwa, jego świadome
działanie znajduje się na poziomie pięcioletniego dziecka.

Państwa naprawdę tak się zachowują! Weselą się i wpadają w depresję, bałaganią i śpią, obrażają się i
tupią nóżkami, przechwalają się próbując zwrócić na siebie uwagę, rozpoczynają awantury i zabierają
sąsiadom zabawki które im się spodobały, płaczą i zaklinają się, że zemszczą się okrutnie na tych co je
obrazili. Wszystko po to aby w następnej chwili natychmiast zapomnieć o łzach i jakby nigdy nic
bawić się we wspólnej piaskownicy. Gdyby istniał sposób – jakąś to metodą – pomierzyć IQ
dowolnego kraju to jego wysokość odpowiadała by poważnemu zapóźnieniu umysłowemu.

Dobrym przykładem naszego społeczeństwa jest tłum: da się zrozumieć postępowanie każdego
pojedynczego człowieka, nawet jeśli jest on głupcem. Jednakże na zachowanie całego tłumu mają
wpływ prymitywne instynkty: panika, zmęczenie, głód, ciekawość, strach, gniew. Przepowiedzieć czy
kierować postępowaniem pojedynczego człowieka to zadanie trudne, czego nie można powiedzieć o
tłumie. Łatwo jest zarządzać tłumem, wystarczy tylko wyczuwać nastrój tłumu i posługiwać się
dźwigniami wpływu na niego.

Faktycznie to my sami wydrążyliśmy tą dziurę w tarczy i – istnieje ona - od niepamiętnych czasów.
Historia ludzkości składa się w całości z przykładów tego, jak inteligentny i pracowity człowiek
owładnięty ideą dochodzi do władzy i na pewien czas tworzy z pustego miejsca imperium powodujące
społeczne huragany i przelewając krew milionów. Czyngiz – Chan, Napoleon, Hitler, Stalin – ten spis
można długo ciągnąć. Wygranym okazuje się ten, kto był zdolny narzucić społeczeństwu autorytarne
decyzje, nie licząc się z kolegialnym, umiarkowanym stanowiskiem bez wyraźniejszej formy.

Ludzkość nie wypracowała jeszcze mechanizmu obrony swojego społeczeństwa. Nie mamy swojego
kosmicznego przybysza, który umiałby posługiwać się naszą słabością w swoich celach. A jakie są te
jego cele – podkreślam to - jeszcze nie wiemy. A instrumentów nacisku na społeczne decyzje – jest
zbyt mało. Jak wiadomo informacja o konstrukcji naszego społeczeństwa jest powszechnie dostępna.
Współczesne środki masowego przekazu a szczególnie niekontrolowalny Internet pozwalają wpływać
na społeczeństwo szybko i zupełnie anonimowo.

Spróbujmy więc przewidzieć, dalszą sytuację. Podsumowując: nie znamy celów naszego Przybysza.
Możliwe jest, że ma życzenie otrzymać na własność ten kawałek kosmicznego materiału na którym my
żyjemy. Być może chce zostać imperatorem i rządzić nami. Możliwe, że interesuje go handel i chciałby
on dostać przedmioty naszej kultury, techniki, być może jakieś potrzebne mu zasoby surowcowe.
Niewykluczone też, że ma w stosunku do nas tylko naukowe zainteresowania i chciałby przeprowadzić
na nas jakieś tam eksperymenty. Tak czy inaczej mamy prawo przypuszczać, że jego kroki będą
następujące:

Faza zbierania informacji. Schowawszy się zacznie zbierać wszystką dostępną informację,
rozwieszoną w eterze. Audycje radiowe i telewizyjne, rozmowy na komórkach, pakiety
informacji internetowych. Wszystko to może być przedmiotem jego analizy. I proszę pamiętać,
że do Sieci dostęp jest dwustronny. Nie ma takiej technicznej siły, aby Przybysz nie mógł
dostarczać swoich informacji prosto z miejsca swojego lądowania. My możemy mieć tylko
nadzieję, że Super-rozum potrafi się znaleźć w tym oceanie śmieci informacyjnych i na jego
podstawie nie stworzy sobie jakiegoś przewrotnego o nas wyobrażenia jakie można odnieść po
obejrzeniu paru telewizyjnych show... . Logicznym więc jest, że na tym etapie Przybysz będzie
unikał kontaktów lub też nawiąże jakieś kontakty, ale do niczego nie zobowiązujące, takie ze
zwykłymi obywatelami planety. Chodzi o zbliżenie do rzeczywistości tego obrazu, który został
wykreowany w środkach masowego przekazu. Prawdopodobnie mieliśmy do czynienia z tym
etapem, którego fragment zdarzył się na Rzece Niedźwiedziej. I wygląda na to, że Przybysz nie
był zadowolony z rezultatów tego kontaktu, no i możliwe jest, że nie zadowala go szybkość
wymiany informacyjnej na żywo.
Faza działania. Jest mało prawdopodobne, aby Przybysz dysponujący super-mózgiem - mając za
sobą nieudane doświadczenie w kontakcie z pojedynczymi osobami - zechciał korzystać z
bezpośredniego dialogu z władzą. Oznaczałoby to tylko stratę czasu na niekończące się
rozmowy w procesie których władza nieuchronnie próbowałaby przeciągnąć przyjęte
postanowienia, w tym samym czasie dostępnymi sposobami wyłudzając informacje, próbując
rozliczyć się technologiami w pierwszej kolejności o znaczeniu kosmicznym i wojskowym.
Wiemy przecież, że cena pytań jest wysoka.

O cenie pytań należy pomówić osobno. Obecnie wszystkie kraje na kuli ziemskiej znajdują się na
na zbliżonym poziomie rozwoju gospodarczego. Nawet odstawanie krajów trzeciego świata jest
niczym w porównaniu do tej przepaści jak oddzielać będzie państwo posiadające technologie
pochodzenia pozaziemskiego, szczególnie z zakresu energetyki. Nawet minimalna wymiana
technologii może dać temu jednemu krajowi i rządzącej nim wierchuszce światowe
przywództwo i finansową obfitość o niesłychanej skali. Wszyscy doskonale rozumiemy, że
pojawienie się Przybysza na naszej planecie to punkt zwrotny w przedsięwzięciach
biznesowych, świetny sposób na zainwestowanie kapitału, najbardziej rokujący i dochodowy
kierunek badań naukowych.

Jeśli dla fantastów i zwykłych obywateli Przybysz jest tylko powodem do żartów i plotek, to dla
ludzi praktycznych i nawykłych do podejmowania decyzji to jest Projekt. Ten sam do
rozpracowania którego nadają się wszystkie dostępne środki. Oczywiście Przybysz może
wykorzystywać rozbicie jedności naszego społeczeństwa: przeciągać oficjalne rozmowy,
wchodzić w jednoczesny dialog z rządami niechętnych sobie krajów. No i wtedy jest możliwość
szantażu, podzielenia się strategiczną informacją z konkurentem danego kraju. Ten akurat
wariant dla Przybysza jest wyjątkowo niebezpieczny, gdyż rząd kraju który uważa go za swoją
własność zdolny jest do drastycznego kroku, który zwykł był być robiony w odniesieniu do
każdej innej własności, co do której zachodzi podejrzenie, że mogłaby trafić do wroga.

Bezpieczniejszym wariantem dla Przybysza wydaje się być wariant następujący: unikając
oficjalnego kontaktu i posługując się swobodnymi dźwigniami wpływu uzyskać tak lub inaczej
(bezpośrednio lub przez pośredników-ludzi, którzy mogą nawet nie wiedzieć od kogo pochodzi
przekaz) otrzymać od społeczeństwa to co jest mu potrzebne. W tym sensie szczególne
niebezpieczeństwo wiąże się z tą czwórką która wzięła udział w bezpośrednim kontakcie. Nie ma
żadnych wątpliwości, że zostaną oni izolowani i poddani bardzo uważnej kontroli.
Faza końcowa. W zależności od swoich celów Przybysz albo zapanuje na naszej planecie
wziąwszy ją pod swoją kontrolę, albo też ją porzuci. Jak by jednak nie było nie będzie się chwalił
swoją mocą czy intelektem, a co będzie chciał to zrobi po cichu.

A co my widzimy obecnie? Uczestnicy kontaktu znikli z pola widzenia dziennikarzy – być może
zginęli. Możliwe też, że ukrywają ich przed dziennikarzami dla samego ich bezpieczeństwa.
Opinia publiczna jest skrajnie poruszona tą sytuacją i czym dłużej będzie się ciągnęła ta niejasna
sytuacja tym bardziej będzie wzrastać niepokój. Sytuacja zaostrzyła się po dzisiejszym
incydencie, kiedy to grupa rządowych parlamentarzystów, która zbliżyła się do czarnego spodka
odpędzona została nawałnicą ogniową. Teraz przynajmniej jest nam wiadomo, że Przybysz nie
życzy sobie kontaktu, a jego plany w stosunku do nas są co najmniej niejasne. Z punktu
widzenia zwykłego obywatela dochodzi jeszcze nam jeszcze jedna, niepokojąca sprawa.

Niemniej jednak wielu jak dawniej wiąże z Przybyszem swoje nadzieje, dlatego należy
oczekiwać, że w rejon lądowania runą szukając swoich szans: różnego rodzaju partie polityczne,
marzyciele i awanturnicy, fanatycy religijni, nieuleczalnie chorzy na raka, AIDS czy zwykli
gapie. Rząd będzie więc zmuszony zorganizować kordon wokół lądowiska, przy czym nie
mogąc dostarczyć w zamian jakiejś oficjalnej informacji powiększy jeszcze tylko pustkę
informacyjną. Czymże więc się ta pustka zapełni? Odpowiedź ta jest nam do bólu znajoma.
Chcąc nie chcąc zacznie zapełniać się śmieciami ze wszystkich poziomów absurdu.

Bezproblemowe przekładnie współczesnych przekaziorów błyskawicznie wyciągną na ekrany
wszystko – począwszy od cudacznych dziwolągów do niekompetentnych celebrytów - a wszyscy
oni ochoczo zaczną wytwarzać informacyjny chaos, nie mający żadnego odniesienia do
prawdziwego stanu rzeczy.

I jeśli nasze domysły związane z Przybyszem są prawdziwe - jeśli on rzeczywiście czegoś
potrzebuje od ludzkości – to na tle tej informacyjnej pustki i niekompetentnego chaosu już dzisiaj
będzie można zauważyć objawy celowego wpływu Przybysza na nasze społeczeństwo. Idea
którą bezmyślnie powtarzać będą niezliczone usta – nie domyślające się pierwotnego jej źródła
– prawdopodobnie należeć będzie do Przybysza."

Odłożyłem na bok telefon. Tym razem artykuł profesora nie wydał mi się tak jasny, raczej
niezrozumiały. To co, zmęczony jestem i nie potrafię nawet zrozumieć artykułu? Pospać by póki
jeszcze jest czas? Zamiast tego włączyłem znowu telewizor. Zrozumiały program znalazłem na jakimś
tam kanale z "PPS" w kółku umieszczonym w rogu ekranu. Pewnie jakiś lokalny. Tutaj dźwięczały
gromkie brawa, a na ekranie sterczał jakiś facio w okularkach ubrany w nieznośnie obcisły trykot w
kolorze moro z różnymi tam paskami i spinkami. Ręce miał błagalnie wzniesione do góry, a w jednej z
nich trzymał papier. Pomyślałem, że to na pewno jakiś komik albo klown, który zakończył właśnie
kolejny numer i obecnie będzie dalej ciągnął swoje przedstawienie, gdy ten poprawił okularki i
powiedział:

Zaczynamy, specjalne, ponadplanowe wydanie programu "Ogniowa granica" z Wadimem
Leonowem! Dzisiaj tematem naszej bitwy na wiedzę – wizyta istot pozaziemskich na Ziemi, do
której doszło niedawno, niedaleko Rzeki Niedźwiedziej, niecałe 200 kilometrów od stolicy!

Podniósł znowu ręce i publiczność ponownie zagrzmiała oklaskami. Kamera pokazała całe studio:
przed zasłoną z siatki maskującej umieszczono zaimprowizowany okop. Zrobiono go dosyć
teatralnie, coś jak dwa podesty, między nimi tkanina, jakaś skrzynka z plastykowymi nabojami i
makieta karabinu maszynowego. Po obu stronach tak zaimprowizowanego okopu były dwie
ławki z nieheblowanych desek a na każdej z nich siedziało po dwóch ludzi w hełmach. Ogółem
to robiło dosyć idiotyczne i tandetne wrażenie, coś jak w teatrze podczas spektaklu o wojnie.

Na ekranie znowu pojawił się prowadzący.

Dzisiaj na naszych frontach ogniowych ścierają się przedstawiciele najbardziej różnych poglądów
i zawodów! Oto znakomity pisarz science – fiction... .

Prowadzący zawahał się, popatrzył w stronę okopu, poprawił okularki, a potem z
niedowierzaniem spojrzał na kartkę papieru i przewrócił ją na drugą stronę. Na ile zdołałem
zobaczyć kartka okazała się być pustą.
Ta-a-ak. - powiedział nieoczekiwanie skrzeczącym głosem w zamyśleniu. - Wygląda na to, że
Łuknianienko znowu dzisiaj do nas nie przyszedł? No, oczywiście, że my tylko przychodzimy do
Pierwszego Kanału, ale... . I jak widzę kosmonauty nie ma. Kim są w ogóle ci ludzie? Gdzie jest
w ogóle mój tekst?! Do diabła, gdzie jest Andźela?! - wrzasnął nerwowo. - Andźela!

Do prowadzącego szybko podbiegła tłusta dama na wysokich obcasach i coś tam zaszeptała mu na
ucho. Oczy prowadzącego nerwowo zamrugały.

A nie można to było uprzedzić?! - rzucił morderczym spojrzeniem za odchodzącą Andźeliką i
zaraz przywołał na usta promienny uśmiech. - Jak mnie właśnie poinformowano – w związku z
aktualizacją wczorajszych wydarzeń przeprowadzamy bezpośrednią transmisję na żywo. Niestety
nie wszyscy uczestnicy naszej intelektualnej walki zdążyli wyjść na nasze ogniowe pozycje,
niemniej jednak walka odbędzie się! I tak, ognia!!! Teraz prosimy uczestników naszej bitwy aby
przedstawili się i powiedzieli parę słów o sobie. Zaczynamy od naszych pięknych pań... . - machnął ręką.

Na ekranie pojawiła się rosła panna w mini z futrzanym kołnierzem na szyi. Jej twarz spalona w
solarium wydawała się jakby nieco znajoma, chociaż uczesanie włosów zakrywał szary hełm. Aktorka
czy kto taki?

Nazywam się Swietłana Spaskaja – zamruczała. - Jestem piosenkarką, autorką wideoklipów,
organizuję koncerty, a ostatnio wydałam książkę z poezją. - Publika zaklaskała a kamera ciągle
jeszcze spoglądała na milczącą damę.
Dziękuję. - podziękował zdawkowo prowadzący

Na ekranie nagle pojawiła się dziewczyna z drugiej ławki, i ku swojemu zdziwieniu zobaczyłem że to
moja przyrodnia siostra Maruśka.

Nazywam się Marina Jusupowa - dźwięcznie powiedziała Maruśka podnosząc się z ławki na
pełny wzrost. - Uczę się na pierwszym roku Akademii Pedagogicznej. Lubię muzykę i bowling.
Swoim zwykłym gestem Maruśka spróbowała odrzucić dłonią rudą grzywkę, ale ręka tylko
dźwięcznie stuknęła o hełm. Wyglądało to jakby Maruśka zasalutowała na co w odpowiedzi
publika zaszalała oklaskami.
Czy to właśnie pani miała to szczęście aby spotkać się z Przybyszami? - sprecyzował
prowadzący.
Niestety nie, - z ubolewaniem kiwnęła głowa Maruśka. - W kontakcie brał udział mój starszy
brat, Roman ze swoimi przyjaciółmi.
Roman! - prowadzący zamachał rękoma i spojrzał na jej towarzysza. - To właśnie pan?
Nie jestem Romanem. - z urazą odpowiedział i dla wszelkiej pewności odsunął się od Maruśki,
pokazując, że nie jest z nią.
Roman, jeszcze nie wrócił do domu. - objaśniła Maruśka.
Porwali ich? - ożywił się prowadzący. - Obcy ich porwali?!
Nie, on sam zadzwonił i powiedział, że pracuje z uczonymi i... że mówi im wszystko.
Z uczonymi, z jakimi? Z naszymi czy obcymi? Czy aby na pewno jest pani pewna, że on nie jest w
niewoli u obcych? - Prowadzący złowieszczo nachylił się nad Maruśką.
No... - Maruśka się zmieszała a mi wydało się, że ona się czegoś naprawdę boi. - Wczoraj on w
Internecie pisał, zdjęcia wykładał, potem do mamy dzwonił... .
Z niewoli? - prowadzący się nie poddawał.